Redacteur geestelijk leven van de Leeuwarder Courant

.

maandag 26 januari 2009

Macintosh

Het is, las ik, 25 jaar geleden dat Apple de Macintosh introduceerde. Een kwart eeuw! Ik weet het nog precies. Ik had toen mijn eerste baantje bij een automatiseringsvakblad en was bij de Nederlandse presentatie. Het apparaat was een sensatie. Het ding was draagbaar. Een computer die compleet in een rugzak kon! Je sjouwde je een breuk, maar toch.
Ik zat toen voor het eerst met een muis - vreemde naam, dacht ik - in mijn handen. Ik herinner me hoe ik ruimtegebrek had op het echte bureaublad en de muis van tafel trok. Andere journalisten hadden hetzelfde probleem. Wat een tijden waren dat.

Het kan niet veel later zijn geweest, dat ik gebeld werd door een importeur die mij een nieuw apparaat wilde demonstreren. Waar gaat het om, wilde ik weten. ,,Het is een fax’’, zei de man. Ik hoor het mezelf nog zeggen: ,,Hoe schrijf je dat?’’ Ok, en wat doet dat ding dan? ,,Het is, zeg maar, een kopieermachine op afstand.’’ De wondere wereld der techniek.
Wat in 1984 revolutionair was, is nu haast lachwekkend. De moderne snufjes van toen, roepen hoofdschuddende herkenning op bij de bezoekers van bijvoorbeeld het Museum van de Twintigste Eeuw in Hoorn. Terzijde, als u daar nog nooit bent geweest, moet u daar echt een keertje naar toe.

Wat nu gewoon is, was in 1984 onvoorstelbaar. Iedereen, inclusief kinderen, een piepkleine telefoon op zak? Mini laptops? Kleine apparaatjes met daarin een kast vol elpees? Duhuh (dat zeiden we trouwens toen nog niet), jij bent gek. Zoals nu mensen vol ongeloof aanhoren dat er over enige jaren alleen nog maar een krant op digitaal papier is te krijgen, zoals die was te zien in de futuristische film ‘Minority report’ uit 2002.
Wie een paar jaar meeloopt in deze wereld, weet dat wat eens onvoorstelbaar was, op zekere dag heel gewoon kan zijn. Ik vermoed dat dit mede de verklaring is van het feit dat er dan wel steeds minder kerkelijken zijn, maar dat het ietsisme, het geloof dat er iets is, hoogtij viert. Je gaat, lijk me, vanzelf steeds minder hard roepen dat iets absoluut onmogelijk is en zal zijn - en dat kan ook voor een hogere werkelijkheid gelden.