Hier vloekt men niet

Het was helemaal niet de bedoeling, maar het gaat al weer over een wandbord. Dit weekeinde ben ik voor de krant onder meer naar de heiligenbeeldenmarkt geweest, waarover ik op deze plek onlangs al schreef: de markt in het dorpskerkje in het Groningse Niehove.
Het evenement stelde beslist niet teleur. Sterker nog, ik werd in die kerk voortdurend in de verleiding gebracht. In de kerk stonden honderden beelden. Dat hadden de beeldenstormers uit de zestiende eeuw eens moeten zien.

Maar, ik heb me beheerst. Bovendien stond op het stickertje op het beeld waar ik de meeste aanvechtingen bij had - een enorme Lourdes-Maria - bij nadere beschouwing zo’n forse prijs, dat die aanvechtingen al weer snel over waren.
Ik ging er eigenlijk ook alleen maar heen om te kijken. En direct viel op hoe populair bepaalde heiligen zijn. Naast natuurlijk Maria- en Jezusbeelden, waren er bijvoorbeeld heel veel Theresa’s van Lisieux. Maar die heb ik al, anderhalve meter hoog.

Ik heb me graag laten voorlichten door de diverse deskundige verzamelaars die daar rondliepen. Zo weet ik door de initiatiefnemer van de markt, Olav Beek, nu weer meer van Rochus van Montpellier, die als lepralijder altijd bereidwillig wijst op de open wond op zijn blote bovenbeen.
Maar een wandbord dus. Bij de enthousiaste verzamelaar Jan van Cruchten uit Assen, die zijn eigen beeldenmuseum heeft, heb ik een bord op de kop getikt met een afschuwelijke lijst en een enorm alziend oog erop. Daarboven staat ‘God ziet mij’ en eronder ‘Hier vloekt men niet’. Dat gaat dus ook naar de redactie.

Voor de liefhebbers: het wandbord is via internet uitgebreid in België tweedehands te krijgen.