Voetballen op zondag? Je hoeft in het Friese land echt niet per se op zoek naar een ‘zware’ gereformeerde veertigplusser om verhalen te horen dat zoiets vroeger echt niet kon. Ook ‘gewone’ hervormden en ‘gewone’ gereformeerden vonden dat vaak maar niets.
Wat een slordige kwart eeuw geleden op veel plaatsen not done was, wordt nu met een glimlach verteld. De wereld is sindsdien ingrijpend veranderd. Een begrip als zondagsheiliging hoort bij de nieuwe generatie al bij de vergeten woorden.
Zelfs onder orthodox-gereformeerden is de beleving van de zondag ingrijpend aan het veranderen. Een berichtje vandaag in mijn krant spreekt boekdelen: bij de vrijgemaakt-gereformeerde kerk van Leeuwarden wordt eens in de twee weken op zondag gevoetbald.
Het gaat om een vervolg van het evangelisatieproject Sonrise: jongeren geven aan buurtkinderen ‘sportclinics met de blijde boodschap’. Maar liefst gemiddeld vijftig kinderen uit de omliggende flats van de Vogelaarwijk doen aan dat zondagse voetbal mee.
De enthousiaste en met gemak getuigende jongeren van Sonrise begrijpen nauwelijks meer iets van de verbazing van ouderen. Huh, dat is toch praktisch? Dat is een tijdstip waarop de kinderen kunnen en de ouders kunnen eventueel later mee naar de middagdienst.
Voor de paar duizend vrijgemaakten die zich enige jaren geleden weer vrijmaakten van de vrijgemaakten, is het ongetwijfeld een zoveelste bewijs dat hun oude kerkverband een vrije val maakt op het hellend vlak waarop eerder al de ‘synodalen’ zich neerwaarts bewogen.
Tegelijk is voor buitenstaanders zo’n berichtje wellicht een reden om de mening over die ‘zware’ gereformeerden bij te stellen. Voor jongere krantenlezers is het intussen waarschijnlijk een grote vraag wat er nu zo nieuwswaardig aan is.
Posts
