Moslims die zich bekeren tot het christendom lopen ook in Nederlandse opvangcentra het risico gepest of gediscrimineerd te worden. En het kan erger. Soms wordt hun leven bedreigd. Ik berichtte daar al enige jaren geleden over. En gisteren meldde de LC dat het ook in Friesland gebeurt.
Op de pagina geestelijk leven van mijn krant stond een interview met de initiatiefneemster van opmerkelijke Arabisch-Nederlandstalige diensten, waarvan er zondag weer eentje in Leeuwarden is. Ze wilde nauwelijks op de kwestie van de bedreigingen ingaan, maar bevestigde dat die in centra zeer reëel is.
Als voorbeeld werd het centrum in Dokkum genoemd, omdat dat inmiddels gesloten is. Dat kon dus geen repercussies hebben voor betrokkenen. De kwestie van asielzoekers met een moslimachtergrond die zich vaak in alle stilte in een kerk laten dopen, vormt een mijnenveld. Het ligt uitermate gevoelig.
Ook leidinggevenden in de centra zijn niet blij met bekeringen, begreep ik, want dat veroorzaakt immers op z’n minst onrust. En, een andere kwestie, hoe weet je zeker of er echt sprake is van een bekering? Misschien wil iemand vooral zijn kans op uitzetting naar het islamitische thuisland mee verkleinen.
Als dat laatste het geval is, is dat niet slim. Ik hoorde dezer dagen ook van een paar dat om hun christelijke geloofsovertuiging Iran ontvluchtte. Hun asielaanvraag is nu net voor een tweede keer afgewezen. De kwestie van ex-moslims mag dan een mijnenveld zijn, met ons uitzettingsbeleid denderen wij als Nederland daar onbevreesd doorheen.
Op de pagina geestelijk leven van mijn krant stond een interview met de initiatiefneemster van opmerkelijke Arabisch-Nederlandstalige diensten, waarvan er zondag weer eentje in Leeuwarden is. Ze wilde nauwelijks op de kwestie van de bedreigingen ingaan, maar bevestigde dat die in centra zeer reëel is.
Als voorbeeld werd het centrum in Dokkum genoemd, omdat dat inmiddels gesloten is. Dat kon dus geen repercussies hebben voor betrokkenen. De kwestie van asielzoekers met een moslimachtergrond die zich vaak in alle stilte in een kerk laten dopen, vormt een mijnenveld. Het ligt uitermate gevoelig.
Ook leidinggevenden in de centra zijn niet blij met bekeringen, begreep ik, want dat veroorzaakt immers op z’n minst onrust. En, een andere kwestie, hoe weet je zeker of er echt sprake is van een bekering? Misschien wil iemand vooral zijn kans op uitzetting naar het islamitische thuisland mee verkleinen.
Als dat laatste het geval is, is dat niet slim. Ik hoorde dezer dagen ook van een paar dat om hun christelijke geloofsovertuiging Iran ontvluchtte. Hun asielaanvraag is nu net voor een tweede keer afgewezen. De kwestie van ex-moslims mag dan een mijnenveld zijn, met ons uitzettingsbeleid denderen wij als Nederland daar onbevreesd doorheen.
Posts
