Lekker rekkelijk

De Remonstrantse Broederschap beleefde gisteren in het Arminiusjaar een feestdag. In Utrecht werd uitgebreid herdacht hoe exact vier eeuwen eerder de eerste versie van de Remonstrantie door 44 dominees werd ondertekend. Niemand weet meer in welke plaats dat gebeurde, maar het was absoluut een memorabel moment.
Hoewel de ondertekenaars dat niet voor ogen hadden, leidde de Remonstrantie uiteindelijk tot het ontstaan van de Broederschap, de eerste kerkscheuring in de nationale Gereformeerde Kerk. En in de tussentijd had de Acte van de rekkelijken, die het werk van theoloog Arminius voortzetten, de Nederlandse republiek onder hoogspanning gezet.

Dat wordt allemaal uitgebreid uitgelegd in het gisteren gepresenteerde boek ‘De Remonstrantie 400 jaar’ en de eenmalige glossy ‘Arminius - voorvechter van de vrije wil’. Het is een mooi blad geworden met mooie interviews en bijvoorbeeld ook een kritische analyse van Pauw & Witteman, waarin ik me volledig kan vinden.
Ook worden vragen beantwoord als: ‘Wat zijn precies remonstranten?’ In dit verband is ‘precies’ wel een aardig woord, want als rekkelijken werden zij door de preciezen te licht bevonden, met alle gevolgen van dien. Dat zo’n uitleg over Arminius en zijn nazaten niet overbodig is, bleek mij gisteren nog eens.

Gisteren vierden we op de redactie van de Leeuwarder Courant het hoogtepunt in het Arminiusjaar op afstand mee, omdat halverwege de ochtend drie grote Arminiustaarten werden bezorgd. Dat heeft een voorgeschiedenis die ik op deze plaats al uitgebreid - hier en hier - uit de doeken heb gedaan.
De remonstranten werden voor het Arminiusjaar geïnspireerd door het succesvolle Calvijnjaar. Calvijn zegt veel mensen nog wel wat, maar Arminius deed bij veel collega’s geen enkel licht opgaan. Ik legde het natuurlijk bereidwillig uit en de collega’s waren het er al etend over eens: rekkelijk, wat dat ook mag zijn, is lekker.