Hubertusviering

Het is altijd leuk wanneer er iets aparts georganiseerd wordt. Ook in de kerk. Hoe mooi en goed en vertrouwd vaste rites en gebruiken ook zijn, als journalist kun je er niet zo veel mee. Het is geen nieuws.
Er is echter een uitzondering op deze regel: in een wereld die steeds minder weet van wat zich achter kerkmuren afspeelt, worden zelfs heel oude tradities weer nieuws. Zo geloof ik zeker dat een sfeerverhaal in een niet-christelijke krant van Dankdag, afgelopen woensdag, door veel lezers als nieuwswaardig zou worden beleefd.

‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ is een motto dat ook in de kerken in Friesland lang werd nagevolgd. Zeker door de katholieken, die hier in de diaspora (verstrooiing) leven, dus ver in de minderheid zijn. Zij hadden lang, zo heet het, last van een schuilkerkmentaliteit.
Toen ik in de jaren negentig het Leidsch Dagblad voor de Leeuwarder Courant verruilde, viel me de onzichtbaarheid van de noordelijke katholieken op. In de bollenstreek ging het wel even anders. Daar kon ik bijvoorbeeld een fotograaf afsturen op het zegenen door de pastoor van de auto’s van de parochianen aan het begin van de vakantie.

Maar ook de katholieken in deze landstreken zijn aan het veranderen. Zo zijn er sinds enige jaren in Dokkum weer processies op de openbare weg. In datzelfde Dokkum wordt morgenochtend in de parochiekerk in het centrum een Sint Hubertusviering gehouden.
Dat gebeurde de afgelopen jaren al in Sint Nicolaasga, maar voor Dokkum is het iets nieuws. Hubertus is de patroonheilige van de jagers, omdat hij volgens de overlevering in 683 tijdens de jacht bijna een hert omlegde toen hij een lichtend kruis in het gewei zag en een goddelijke roepstem hoorde. Jagers, hoe katholiek ook, wachten overigens zelden met hun schot in de hoop dat dit wonder zich nog eens zal voordoen.

Honden en andere dieren zullen morgenochtend ook worden gezegend. En dat levert weer leuke plaatjes op. Nu nog een zomerse autozegening.

Dokkum, parochiekerk aan de Hoogstraat, morgen om 10.00 uur.