Het had een kinderboek van W.G. van de Hulst kunnen zijn: ‘Het geheim van de slager’. De plot van het verhaal: je bent een goeie slager die plezier heeft in en trots is op zijn werk. En die, ook heel belangrijk, goed bekend staat in de buurt en ook leuk contact heeft met zijn klanten. ,,Mag die jongeman daar wel een plakje worst?’’
Maar, de goedgemutste slager heeft een geheim. Hij verleent soms een groep mensen een gunst waarover hij niet praat. Maar op een kwade dag belt een journalist. Of er een fotograaf mag komen om dat geheim vast te leggen. De slager raakt lichtelijk in paniek. ,,Nee, alsjeblieft niet. Dat zou gewoon zelfmoord betekenen.’’
Het is fantasie, behalve dat citaat aan het eind. Gisteren belde ik met een slager ergens in het Noorden. Morgen begint immers voor de moslims het Offerfeest, hét islamitisch feest van het jaar, en van trouwe moskeebezoekers kreeg ik de naam van de slager door. Ik rekende al op een weigering, maar ik dacht: niet geschoten, altijd mis.
Er is iets vreemds aan de hand met dat rituele slachten rond het Offerfeest. Er is een tijd geweest dat het geen probleem was als ik samen met een fotograaf bij het slachten stond. Het was er toch al druk: de gewone slagers waren aan het werk, net als de bevoegde slagers die bij de halal-slacht een gebed uitspreken en er was iemand van de dierenbescherming.
Maar het is al weer een jaar of zes geleden dat ik voor het laatst toestemming kreeg om mij bij dat gezelschap te voegen. Slagers zitten niet te wachten op dit soort publiciteit. Zou het dan toch waar zijn dat de sfeer in onze multiculturele samenleving grimmiger wordt? Halal-slachten, al dan niet met verdoving, lijkt nu een groter taboe dan een paar jaar geleden.
Slachthuizen halen zich wat op de hals als ze moslims ter wille zijn. Ze moeten de Voedsel en Waren Autoriteit waarschuwen, net als de gemeente en de politie - met het oog op de openbare orde. Daarnaast moesten ze onderhandelen met moslimorganisaties over bijvoorbeeld de prijs. En dan lopen ze ook nog het gevaar dat het uitkomt. Veel bedrijven bedanken voor de eer.
Het resultaat is dat er sprake is van slachtondercapaciteit. Zo weet ik van een Friese moskee, waarvan de mannen morgen voor hun slachtdieren moeten uitwijken naar een plaats op de Veluwe. Ze klagen niet, want ze hebben weinig vertrouwen in de goede afloop van de maatschappelijke discussie die dan zou kunnen ontstaan.
Posts
