Een kwestie die de hele kerkgeschiedenis door blijft opduiken, is de leer van de alverzoening. Mensen gaan niet naar de hel. God verzoent zich uiteindelijk met allen. Degenen die wel volhouden dat er een hel is, zijn verantwoordelijk voor onnoemelijk veel zielensmart en -strijd.
Het is een heet hangijzer en wordt aan de orde gesteld in een mailtje dat ik kreeg naar aanleiding van wat ik gisteren schreef: ‘Allen die Christus navolgen gaan toch naar de hemel?’ Dat is wel erg benepen van God, aldus de schrijver. ,,Zijn liefde is groter.’’
Ik haal me waarschijnlijk iets op de hals, maar ik sta vandaag toch maar eens stil bij de eeuwige verdoemenis. Dat kwam overigens ook zijdelings ter sprake in mijn krantenverhaal over de Jehovah’s Getuigen maandag, want die geloven niet dat er een hel is.
Er wordt wel eens gedaan alsof er een verschil zit tussen de oudtestamentische en nieuwtestamentische God. De eerste zou een wrede God zijn, de tweede een van Liefde, op ultieme wijze voorgeleefd door Jezus. En daar past geen hel bij.
Over die gedachte heb ik me altijd wat verbaasd. Als er iemand in de bijbel is die keiharde uitspraken doet over de gevolgen van degenen die niet voluit voor God kiezen, dan is het Jezus wel. Hij spreekt zich daar niet een keertje over uit, hij doet dat regelmatig.
Neem het verhaal van de rijke man die vanuit het dodenrijk ziet hoe de bedelaar Lazarus in de hemel aanzit. Of het verhaal van de wijze en dwaze maagden die op de komst van de bruidegom wachten. Als die laatste meisjes eindelijk weer olie hebben voor hun lampen en bij de feestzaal aankomen, zegt de bruidegom bij de deur: ‘Ik ken jullie werkelijk niet.’
Jezus spreekt op een reeks plaatsen van de plaats ‘waar de wormen blijven knagen en het vuur niet dooft’ en van de ‘uiterste duisternis, waar men jammert en knarsetandt’. Dat zal ongetwijfeld beeldspraak zijn, maar toch niet het soort beeldspraak waaruit je mag opmaken dat er sprake zal zijn van een alverzoening.
De leer dat iedereen eeuwig gelukzalig zal zijn, ligt prettig in het gehoor. Maar je moet wel erg creatief en selectief met de bijbel omspringen, om die overeind te houden.
Het is een heet hangijzer en wordt aan de orde gesteld in een mailtje dat ik kreeg naar aanleiding van wat ik gisteren schreef: ‘Allen die Christus navolgen gaan toch naar de hemel?’ Dat is wel erg benepen van God, aldus de schrijver. ,,Zijn liefde is groter.’’
Ik haal me waarschijnlijk iets op de hals, maar ik sta vandaag toch maar eens stil bij de eeuwige verdoemenis. Dat kwam overigens ook zijdelings ter sprake in mijn krantenverhaal over de Jehovah’s Getuigen maandag, want die geloven niet dat er een hel is.
Er wordt wel eens gedaan alsof er een verschil zit tussen de oudtestamentische en nieuwtestamentische God. De eerste zou een wrede God zijn, de tweede een van Liefde, op ultieme wijze voorgeleefd door Jezus. En daar past geen hel bij.
Over die gedachte heb ik me altijd wat verbaasd. Als er iemand in de bijbel is die keiharde uitspraken doet over de gevolgen van degenen die niet voluit voor God kiezen, dan is het Jezus wel. Hij spreekt zich daar niet een keertje over uit, hij doet dat regelmatig.
Neem het verhaal van de rijke man die vanuit het dodenrijk ziet hoe de bedelaar Lazarus in de hemel aanzit. Of het verhaal van de wijze en dwaze maagden die op de komst van de bruidegom wachten. Als die laatste meisjes eindelijk weer olie hebben voor hun lampen en bij de feestzaal aankomen, zegt de bruidegom bij de deur: ‘Ik ken jullie werkelijk niet.’
Jezus spreekt op een reeks plaatsen van de plaats ‘waar de wormen blijven knagen en het vuur niet dooft’ en van de ‘uiterste duisternis, waar men jammert en knarsetandt’. Dat zal ongetwijfeld beeldspraak zijn, maar toch niet het soort beeldspraak waaruit je mag opmaken dat er sprake zal zijn van een alverzoening.
De leer dat iedereen eeuwig gelukzalig zal zijn, ligt prettig in het gehoor. Maar je moet wel erg creatief en selectief met de bijbel omspringen, om die overeind te houden.
Posts
