Hulp

Tussen de vracht kerk- en christelijke bladen die ik iedere week op mijn bureau krijg, zit geregeld de nieuwsbrief van Chris. Deze organisatie houdt zich bezig met christelijke kinder- en jeugdzorg, onder meer in de vorm van een kindertelefoon.
De organisatie viert, lees ik in de laatste nieuwsbrief, binnenkort het twintigjarig bestaan. Nou ja, vieren tussen aanhalingstekens. Want Chris zou er liever niet zijn, maar de nood in christelijke kring is niet gering. Zeg maar gerust groot.

In 2006 maakte ik bijvoorbeeld het bericht aan de hand van een nieuwsbrief van Chris dat een op de tien kerkgangers is beschadigd door een vorm van seksueel misbruik. En dat gaat om een ,,heel voorzichtige schatting’’, aldus directeur Rob Hondsmerk toen.
Een roemrucht onderzoek naar incest is dat van Nel Draijer uit 1988. Een op de zeven kinderen zou volgens haar cijfers slachtoffer zijn van misbruik door een familielid. Je zou het anders mogen verwachten, maar ,,dat was en is in de kerk niet beter’’, aldus Hondsmerk.

Chris constateert al jaren dat er in christelijke kring een taboe ligt op incest en seksueel misbruik. Daardoor worden slachtoffers niet opgemerkt. In 1998 meldde Chris al dat er intussen wekelijks zeven meldingen binnenkomen van misbruik.
In de jongste nieuwsbrief staan weer gebedspunten. Eentje is ‘Jeroen’. ,,Hij heeft aangegeven een probleem te hebben en wil het ons vertellen, maar het lukt hem nog niet. Vaak legt hij huilend de telefoon neer.’’

Het blokje over ‘Jeroen’, die hoogstwaarschijnlijk uit een christelijk gezin komt, eindigt zo: ,,Bidt u mee voor een doorbraak in deze situatie?’’ Ik geef dit gebedspunt hier maar even door. Want je hart krimpt toch ineen als je zoiets leest.